بسمه تعالی

گروه مهندسی شیمی

اطلاعیه دفاع پایان‌نامه کارشناسی ارشد

عامل­دار کردن پلیمرهای پلی اولفینی با گلیسیدیل متااکریلات به روش اکستروژن واکنشی

                                                   ارائه دهنده: محمد امین رنجبران

        تاریخ:   22/07/1403                ساعت:   16        مکان: سالن همایش شهید دکتر مصطفی چمران

استاد راهنما: مسعود وصالی ناصح                                                        دانشگاه: صنعتی همدان

استاد راهنما: هادی سبحانی                                                                 دانشگاه: صنعتی همدان

استاد داور داخلی: علیرضا سبزواری                                                      دانشگاه: صنعتی همدان

استاد داور خارجی: مجید رضایی والا                                                     دانشگاه: صنعتی همدان

چکیده: پلی اتیلن به دلیل ساختار غیرقطبی که دارد در بسیاری از کاربردهایی که قطبیت مطرح است نظیر چسبندگی، سازگاری با فلزات، مواد معدنی و پلیمری قطبی با محدودیت‌هایی مواجه است. یکی از راه‌‌های اصلاح این ضعف عامل‌دارکردن واکنشی پلی اتیلن با یک ماده‌‌ی قطبی نظیر مالئیک انیدرید، گلیسیدیل متااکریلات و اکریلیک اسید می‌باشد. استفاده از گلیسیدیل متااکریلات علاوه بر ایجاد قطبیت در پلی اتیلن می‌تواند منجر به سازگاری پلی اتیلن  با پلیمرهای غیرقطبی در مبحث آلیاژسازی گردد و همچنین به عنوان یک اصلاح کننده خواص فیزیکی و مکانیکی در این پلیمرهای قطبی باشد. در این پژوهش هدف تولید پلی اتیلن عامل دار شده با گلیسیدیل متااکریلات با آغازگرهای دی کیومیل پراکساید (DCP)، 1و3 بیس (ترت بوتیل پراکسی ایزوپروپیل) بنزن (BIPB) به روش واکنشی می‌باشد. تاثیر سه عامل مختلف آغازگر، عامل واکنش و استایرن بر نمونه‌های پیوند‌زنی شده بررسی گردید. برای این منظور نمونه‌های پلی‌اتیلن با درصدهای مختلف عامل پیوندزنی (10،6،3،1 و 15)، آغازگر (4/0، 6/0، 8/0 و 1) و عامل کمکی استایرن (2،1 و 3) ساخته شد. در ادامه با استفاده از حلال زایلن در شرایط رفلاکس و استون عامل پیوندزنی آزاد درنمونه ها جدا شده و خالص سازی انجام پذیرفت. نمونه‌های ساخته شده توسط آزمون­های طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)، شاخص جریان مذاب (MFI)، گرماسنجی تفاضلی روبشی (DSC) و تست چسبندگی مشخصه­یابی و بررسی شدند. نتایج بررسی سه عامل مختلف آغازگر، عامل واکنش و استایرن نشان داد واکنش‌پذیری آغازگر DCP از BIPB  بیشتر و مقدار بهینه آغازگرها در wt.% 6/0 می‌باشد. همچنین افزایش میزان عامل واکنش و استایرن باعث افزایش میزان پیوندزنی گشت. نتایج FTIR حضور گروه‌های عاملی کربونیل، متیل و هیدروکسیل را بر روی نمونه‌های پیوندی نشان داد. نتایج تست MFI نشان داد که با افزایش عامل پیوند، میزان MFI افزایش و با افزایش مقدار آغازگر MFI کاهش پیدا کرد. همچنین نتایج تست چسبندگی نشان داد با افزایش درجه پیوند‌زنی میزان چسبندگی نیز افزایش می‌یابد. درجه پیوند گیلیسیدیل متااکریلات بر روی پلی اتیلن توسط آنالیز FTIR محاسبه شد. به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که عامل پیوند گیلیسیدیل متااکریلات باعث بهبود قطبیت پلی اتیلن و توسعه‌ استفاده‌ آن در آلیاژ سازی و تهیه‌ کامپوزیت‌های پلیمری شده است.

کلمات کلیدی: پلی اتیلن، پیوندزنی، گلیسیدیل متاکریلایت، سازگاری، دی کیومیل پراکساید.​​​​​​​